Hoe gaat het met je?
Een vraag die snel gesteld wordt. Ook op het werk. Maar hoe leg je uit hoe het met je gaat? Wat is je referentiekader? Wat is ‘normaal’?
Zoals meerdere cliënten van mij, vindt Renee het lastig dit te verwoorden. Zij is uitgevallen op haar werk. Werk dat in de loop van de jaren veranderde en haar werkomstandigheden verslechterden.
In een gesprek met leidinggevende en een arbo medewerker legde ze het als volgt uit (en ik mag dit delen van haar):
Eerst was er een fietspad en zat ik op een gewone fiets.
Toen werd het fietspad een mountainbike pad, maar ik zat nog steeds op een gewone fiets.
De fiets ging steeds meer rammelen, schroefjes en onderdelen raakten los, de banden werden lek.
Uiteindelijk viel de fiets uit elkaar op het mountainbike pad.
Een prachtige metafoor hoe zij (fiets) haar werk (fietspad) ervaarde. Daarmee kon ze woorden geven aan hoe voor haar de situatie is. En werd het voor haar leidinggevende en de arbo medewerker ook duidelijker.
Het mooie van praten in metaforen is dat het letterlijk buiten je wordt geplaatst. Je kunt er met elkaar van een afstandje naar kijken. Het maakt het makkelijker om erover te praten.
‘Wat heeft de fiets nodig om weer te kunnen fietsen?’. ‘Wat is er nodig om van het mountainbike pad weer een fietspad te maken?’.
Ik ben benieuwd of jij ook wel een metaforen gebruikt om een situatie te verduidelijken. Fijn als je die wilt delen, dan kan ik ze (anoniem) in een volgende nieuwsbrief plaatsen.
Het zou toch mooi zijn als daardoor andere mensen met autisme de metafoor kunnen gebruiken om hun situatie toe te lichten.