Dit is de eerste nieuwsbrief nadat ik er een tijdje tussenuit ben geweest.
En ja, wat schrijf ik dan.
Ik kan me voorstellen dat jullie na mijn laatste nieuwsbrief graag willen weten hoe het met mij gaat, dus laat ik daar maar mee beginnen. 🙂
En dan start ik meteen met het goede nieuws: de kanker is uit mijn lijf!
Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.
Ik ben in december geopereerd, er waren helaas wel wat complicaties waardoor er eind december een tweede operatie nodig was. Hierdoor heeft mijn herstel langer geduurd dan van tevoren bedacht.
En daarmee kwam ik mezelf wel tegen.
Ik ging met een goede conditie de operatie in en had daardoor alle vertrouwen ./dat mijn herstel volgens de prognose van de artsen zou verlopen. Door de tweede operatie werd ik echter weer een paar weken terug in het herstelproces gegooid.
Daarnaast wist ik dat ik de eerste weken na mijn operatie echt ziek zou zijn. Dat ik me beroerd zou voelen en niet veel energie zou hebben. Dat klopte ook. Ik had nergens behoefte aan, hooguit een beetje lezen of tv kijken. Daar kon ik mij goed bij neerleggen. Na de tweede operatie had ik iets minder geduld. 😉
Vanaf half januari begon mijn hoofd meer te willen dan mijn lijf. Hier heeft zeker ook verwachtingsmanagement een rol gespeeld. In mijn achterhoofd zat de datum van 1 februari. De datum waarop ik van te voren had gedacht weer aan het werk te kunnen. En ik wist wel dat er complicaties waren geweest waardoor het herstel langer ging duren, maar die datum los laten was nog wel een dingetje.
Iets met afspraak is afspraak, wat velen van jullie zullen herkennen. 😉
Ik ging proberen dingen te doen en liep daarbij tegen mijn grenzen aan. Of beter gezegd, ik ging er geregeld overheen. Want hoe weet je nu precies waar die grens zit? Gelukkig gaf mijn lichaam duidelijke signalen af als ik over de grens ging, zodat ik wist dat ik weer even rustiger aan moest doen. Het lukte me ook goed om naar die signalen te luisteren, wetend dat als ik dat niet zou doen, het herstelproces langzamer zou gaan.
Al met al was (en is nog steeds!) het zo nu en dan best een worsteling en een zoektocht naar de balans.
Ik heb daarbij de beslissing kunnen nemen om het weer starten met werken op een laag pitje te zetten. De meeste clienten spreek ik pas in maart weer voor het eerst.
Ik heb veel aan jullie moeten denken. De worsteling die ik de afgelopen maanden heb gehad, hebben jullie vrijwel continu. Het steeds weer zoeken naar de balans tussen inspanning en ontspanning.
lees hier verder.